| Siqua recordanti benefacta prior voluptas |
| est homini, cum se cogitat esse pium, |
| nec sanctum violasse fidem, nec foedere nullo |
| divum ad fallendos numine abusum homines, |
5 | multa parata manent in longa aetate, Catulle, |
| ex hoc ingrato gaudia amore tibi. |
| Nam quaecumque homines bene cuiquam aut dicere possunt |
| aut facere, haec a te dictaque factaque sunt. |
| Omnia quae ingratae perierunt credita menti. |
10 | Quare iam te cur amplius excrucies? |
| Quin tu animo offirmas atque istinc te ipse reducis, |
| et dis invitis desinis esse miser? |
| Difficile est longum subito deponere amorem, |
| difficile est, verum hoc qualubet eficias: |
15 | una salus haec est, hoc est tibi pervincendum, |
| hoc facias, sive id non pote sive pote. |
| O di, si vestrum est misereri, aut si quibus umquam |
| extremam iam ipsa in morte tulistis opem, |
| me miserum aspicite et, si vitam puriter egi, |
20 | eripite hanc pestem perniciemque mihi, |
| quae mihi subrepens imos ut torpor in artus |
| expulit ex omni pectore laetitias. |
| Non iam illud quaero, contra me ut diligat illa, |
| aut, quod non potis est, esse pudica velit: |
25 | ipse valere opto et taetrum hunc deponere morbum. |
| O di, redite mi hoc pro pietate mea. |