e-Latein Umfrage:
Warum lernt ihr Latein?
Aus Interesse
Aktuell
Weil ich muss
Anderer Grund

C. Plinius Secundus: Epistulae 01, 10


Plinius Attio Clementi suo s.:
(1) Si quando urbs nostra liberalibus studiis floruit, nunc maxime floret. Multa claraque exempla sunt; sufficeret unum, Euphrates philosophus. (2) Hunc ego in Syria, cum adulescentulus militarem, penitus et domi inspexi amarique ab eo laboravi; etsi non erat laborandum. Est enim obvius et expositus plenusque humanitate, quam praecipit. (3) Atque utinam sic ipse, quam spem tunc ille de me concepit, impleverim, ut ille multum virtutibus suis addidit! aut ego nune illas magis miror, quia magis intellego; (4) quamquam ne nunc quidem satis intellego. Ut enim de pictore, scalptore, fictore nisi artifex iudicare, ita nisi sapiens non potest perspicere sapientem. (5) Quantum mihi tamen cernere datur, multa in Euphrate sic eminent et elucent, ut mediocriter quoque doctos advertent et adficiant. Disputat subtiliter, graviter, ornate, frequenter etiam Platonicam illam sublimitatem et latitudinem effingit. Sermo est copiosus et varius, dulcis in primis, et qui repugnantes quoque ducat, impellat. (6) Ad hoc proceritas corporis, decora facies, demissus capillus, ingens et cana barba; quae licet fortuita et inania putentur, illi tamen plurimum venerationis adquirunt. Nullus horror in cultu, nulla tristitia, multum severitatis; (7) reverearis occursum, non reformides. Vitae sanctitas summa, comitas par; insectatur vitia, non homines; nec castigat errantes, sed emendat. Sequaris monentem attentus et pendens et persuaderi tibi, etiam cum persuaserit, cupias. (8) Iam vero liberi tres, duo mares, quos diligentissime instituit. Socer Pompeius Iulanus cum cetera vita tum vel hoc uno magnus et clarus, quod ipse provinciae princeps inter altissimas condiciones generum non honoribus principem, sed sapientia elegit. (9) Quamquam quid ego plura de viro, quo mihi frui non licet? an, ut magis anger, quod non licet? Nam distringor officio ut maximo sic molestissimo; sedeo pro tribunali, subnoto libellos, conficio tabulas, scribo plurimas, sed inliteratissimas litteras. (10) Soleo nonnumquam (nam id ipsum quando contingit!) de his occupationibus apud Euphraten queri. Ille me consolatur, adfirmat etiam esse hanc philosophiae et quidem pulcherrimam partem, agere negotium publicum, cognoscere, iudicare, promere et exercere iustitiam, quaeque ipsi doceant, in usu habere. (11) Mihi tamen hoc unum non persuadet, satius esse ista facere quam cum illo dies totos audiendo discendoque consumere. Quo magis te, cui vacat, hortor, cum in urbem proxime veneris (venias autem ob hoc maturius), illi te expoliendum limandumque permittas. (12) Neque enim ego ut multi invideo aliis bonum, quo ipse careo, sed contra sensum quendam voluptatemque percipio, si ea, quae mihi denegantur, amicis video superesse. Vale.
Gaius Plinius grüßt seinen Attius Clemens: (8) Er hat freilich schon drei Kinder, zwei (davon) Söhne, die er sorgfältigst unterrichtet hat. Mein Schwiegervater Pompeius Julianus, der schon aufgrund seines übrigen Lebens, besonders aber durch dieses eine bedeutend und berühmt war, dass er als Vorsteher der Provinz unter den höchsten Vorschlägen als Schwiegersöhne nicht den durch seine Ämter, sondern den durch seine Weisheit Hervorragenden wählte. (9) Aber warum soll ich viele Worte machen über einen Mann, an dem zu erfreuen mir nicht erlaubt ist? Um mich etwa noch mehr zu quälen damit, dass es mir nicht erlaubt ist? Denn ich werde von einer zwar sehr bedeutenden jedoch auch ebenso beschwerlichen Aufgabe in Anspruch genommen. Ich sitze im Tribunal (bei Gericht), unterzeichne Bittschriften, beglaubige Urkunden und schreibe viele völlig unliterarische Briefe. (10) Ich pflege manchmal (aber wann gelingt mir wenigstens das!) über diese Beschäftigungen beim Euphrates zu klagen. Er tröstet und bestärkt mich darin, dass auch das ein Teil der Philosophie und sogar ein sehr schöner ist, eine öffentliche Aufgabe durchzuführen, Untersuchungen zu leiten, Recht zu sprechen, die Gerechtigkeit hervorzubringen und auszuüben und in Verwendung zu haben, was auch immer die Philosophen selbst lehren. (11) Dennoch überzeugt er mich davon nicht, dass das erfüllender sei als mit jenem ganze Tage mit Zuhören und Lernen zu verbringen. Umso mehr fordere ich dich, der du Zeit hast, auf, wenn du das nächste Mal in die Stadt kommst (komme deswegen aber früher), dich jenem zur Vervollkommnung und Perfektionierung deiner Bildung zu überlassen. (12)Denn ich beneide andere nämlich nicht, wie viele, um ein Gut, das ich selbst nicht habe, sondern es macht mir vielmehr Freude, wenn ich sehe, dass das, was mir verwehr ist, bei den Freunden im Überfluss ist. Lebe wohl! 

Online gestellt von Martin, am 15. 08. 2014 zuletzt geändert.