Consus amicis spectatissimis sal.
Aenigmate a Romulo nostro feliciter soluto ecce praeclarum
Conradi Ferdinandi Meyer carmen, quod inscribitur "Die Füße im Feuer", id est „
Pedes in ignem adacti“, Latine a me redditum, atque id oratione metro soluta. Ceterum rem a Tiberi nostro, quippe quem multa iam carmina elegantissime in Latinum convertisse norimus, multo commodius perfici posse pro certo habeo.
Obiter dictum: Germanice: der Hugenotte, Hispanice: el hugonote -> Latine: Calvinianus (?).
Optime valete.
*************************************************************
PEDES IN IGNEM ADACTI
Conradus Ferdinandus Meyer (1825-1898), illustrissimus poeta Helvetius, praeclarum fecit poëma, quod inscribitur „Die Füße im Feuer“, id est „Pedes in ignem adacti“. De virtute canit cuiusdam viri nobilis Calviniani, qui domi suae casu incidit in uxoris interfectorem...
Vehementer vibrant fulmina. Lurida in luce stat turris.
Devolvitur tonitrus ingens. Ecce eques equum refrenat,
desilit, pulsat portam, clamitat – sagum sinuatur
vento –, loro retinet equum consternatum.
Per fenestellam clatratam aureum se fundit lumen,
crepantemque nunc recludit portam vir nobilis...
„Servus sum regis, nuntius missus
Nemausum. Tecto me recipe! Regio me agnoscis vestimento.“
„Saevit ventus. Hospitio te excipio. Vestimentum nihil ad rem!
Ingredere teque refove! Equus mihi erit curae.“
Intrat eques atrium obscurum plenumque imaginum maiorum,
modica ampli foci luce collustratum,
et prout flammae tremulae commutantur,
oculos minaces hinc demittit vir Calvinianus loricatus, illinc femina,
femina generosa ac nobilis ex imagine obscura...
Eques in sella se abicit ante focum posita
attenteque vividam inspicit vim flammarum. Cogitat, spectat...
sensim arriguntur comae. Novit focum, atrium...
Strident flammae. Duo micant in igne pedes.
Mensam cibis vespertinis exstruit ancilla anus,
linteo candidissimo coopertam. Adest virgo nobilis.
Puer urceum attulit vini plenum. Attoniti ambo
et hospitem intuentur et focum, pavore exanimati...
Strident flammae. Duo micant in igne pedes.
„O rem exsecrandam! Idem insigne! Idem atrium!
Tribus ante annis... Cum Calvinianos consectarer...
Femina nobilis, contumax... ‚Quo loco dominus est? Loquere!’
Tacet. ‚Fatere!’ Tacet. ‚Trade eum!’ Tacet.
Efferor. Quanta pertinacia est! Rapio eam...
Pedes nudos arripio alteque adigo
medium in ignem... ‚Trade eum!’ ... Tacet...
Se curvat... Nonne insigne vidisti portae affixum?
Quis te hic iussit deversari, stultissime?
Ille si ingenui quid sanguinis habet, te interficiet.“
Intrat dominus. „Somnias! Ad cenam te voco, hospes...“
Assederunt: tres illi sordidati
et hospes. Neque vero puer neque virgo ante cenam deum invocat:
stupentes defigunt oculos in illius vultu –
is calicem complet perfunditque, vinum celerrime sorbet,
exsilit: „Nunc mihi monstra, domine, cubiculum!
Defessus sum ut canis!“ Famulus lucernam hospiti praefert,
qui autem in limine respicit
puerumque videt aliquid patri insusurrare in aures...
Famulum titubans sequitur in turrim...
Firmiter obserat fores. Pistolium probat gladiumque.
Saeva stridet procella, tremit solum, tectum gemit,
scalae crepant... Nonne hic certo inceditur gradu? Nonne illic suspenso?...
Fallunt eum aures. Transit media nox.
Palpebrae velut plumbo onerantur: obdormiscens
in lectum delabitur. Foris imbres effunduntur assidui.
Somniat. ‚Fatere!’ Tacet. ‚Trade eum!’ Tacet.
Rapit feminam. Duo micant in igne pedes.
Exaestuat strepitus vasti incendii, quo absumitur...
„Expergiscere! Iam dudum hinc te abire oportebat! Lucescit!“
Per aditum obscurum cubiculum ingressus
ecce ante hospitis lectum turris dominus – cano nunc capite,
cui capillus modo fuscus erat ac crispus.
Equitant per silvam. Silent nunc venti.
Diffissis strata callis est ramis turbine abruptis.
Matutinae fritinniunt aviculae, somniantium similes.
Quietae vehuntur nubes per caelum serenum,
veluti si angeli nocturnis actis vigiliis reverterentur.
Glaebae nigrae terreno vigent spiritu.
Patescit planities. Ager aratur.
Eques ex oculorum angulis furtim spectat: „Domine,
vir vere es prudens atque consideratus:
nosti servum me esse amplissimi regis.
Vale! Posthac te non videbo!“ Alter contra:
„Vere loqueris, servum amplissimi regis! Cui hodie
non facile inservivi... Nefaria caede mihi interemisti
uxorem! Tu tamen vivis! ... Mea est ultio, dicit Deus.“