Suadente Conso fabulam elegi dignam, quae tractaretur vel Latine redderetur:
fabulam Francisci Kafka de medico rustico . Ipse initium convertendi sumam, sed spero non nullos secuturos.
Ne dubitaveritis me vituperare, si quid parum Latine dictum vobis videtur.
Ecce:
Franz Kafka: Ein Landarzt
Ich war in großer Verlegenheit: eine dringende Reise stand mir bevor; ein Schwerkranker wartete auf mich in einem zehn Meilen entfernten Dorfe; starkes Schneegestöber füllte den[7] weiten Raum zwischen mir und ihm; einen Wagen hatte ich, leicht, großräderig, ganz wie er für unsere Landstraßen taugt; in den Pelz gepackt, die Instrumententasche in der Hand, stand ich reisefertig schon auf dem Hofe; aber das Pferd fehlte, das Pferd. Mein eigenes Pferd war in der letzten Nacht, infolge der Überanstrengung in diesem eisigen Winter, verendet; mein Dienstmädchen lief jetzt im Dorf umher, um ein Pferd geliehen zu bekommen; aber es war aussichtslos, ich wußte es,[8] und immer mehr vom Schnee überhäuft, immer unbeweglicher werdend, stand ich zwecklos da. Am Tor erschien das Mädchen, allein, schwenkte die Laterne; natürlich, wer leiht jetzt sein Pferd her zu solcher Fahrt? Ich durchmaß noch einmal den Hof; ich fand keine Möglichkeit; zerstreut, gequält stieß ich mit dem Fuß an die brüchige Tür des schon seit Jahren unbenützten Schweinestalles. Sie öffnete sich und klappte in den Angeln auf und zu. Wärme und Geruch wie von Pferden kam hervor.[9] Eine trübe Stallaterne schwankte drin an einem Seil. Ein Mann, zusammengekauert in dem niedrigen Verschlag, zeigte sein offenes blauäugiges Gesicht. »Soll ich anspannen?« fragte er, auf allen Vieren hervorkriechend. Ich wußte nichts zu sagen und beugte mich nur, um zu sehen, was es noch in dem Stalle gab. Das Dienstmädchen stand neben mir. »Man weiß nicht, was für Dinge man im eigenen Hause vorrätig hat,« sagte es, und wir beide lachten.
Francisci Kafka fabula de medico rustico
Haud exigua laboravi difficultate: iter necessarium imminuit: homo graviter aegrotans in vico, qui decem milia aberat, me exspectavit. Spatium, quod erat inter me et illum, spisso nivis casu explebatur. Raeda quidem mihi expedita ac prompta fuit, magnis rotis, aptissima ad nostras vias rusticas ; Pellitus, riscum cum instrumentisin manu, et paratus ad iter faciendum in aula steti, sed equus, equus defuit. Equus meus proxima nocte perierat , cum in tanto hiemis gelu nimis contendisset et laborasset ; ancilla nunc per vicum erravit , ut aliquis equum sibi mutuum daret ; quam rem irritam fore intellexi. Sic magis magisque nive opertus, magis magisque immobilis factus inutilis astiti. Ad portam puella apparuit sola lanternam vibrans ; non mirum : quis in tanta tempestate equum suum ad tale iter mutuum dabit ?
Iterum aulam perlustravi, sed non inveni, quid facerem. Parum attentus , cum dubitatione vexarer, pedem ianuae fragili illisi suilis , quod multos annos non iam in usu erat. Quae patefacta in cardinibus oscillabatur. Teporem sensi et odorem equorum. Intus lanterna languida ex fune nutavit. Homo, qui subsedit in saepto humili, faciem simplicem cum oculis caeruleis ostendit. “Equos curru iungam?” quaesivit, cum per manus et genua proreperet. Nescivi, quid dicerem, cum caput tantummodo inclinarem, ut viderem, quid aliud in stabulo esset . Ancilla, quae apud me stetit, “nescimus”, inquit, “quales res in domo nostra paraverimus”, et ambo risimus.