ΤΗΣ ΠΕΡΙ ΜΙΝΩ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΙΣΟΡΙΑΣ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΜΕΡΟΣ

[ThomasVulpius]

ιςʹ Μίνως· „Σωκράτη“ (cf. Lindemann § 53) ἔφη (cf. Pl. Smp. 172a) „τὸν Ἀθηναῖον μετεπεμψάμην, ἵνα ἡμῖν ἐπιδεικνύοι, πότερον (cf. Lindemann § 136,2b) ἐκεῖνος ὁ Ἰουδαῖος τέκτων υἱὸς θεοῦ ἐστιν ἢ οὔ.“

XVI. Mīnōs: „Sōcratēn“ inquit „Athēniēnsem advocāvī, ut nōs, utrum ille faber Iūdaeus fīlius deī esset necne, docēret.“

ιζʹ Σωκράτης· „Τίνος θεοῦ Ἰησοῦς υἱός ἐστιν, ὦ βασιλεῦ;“

XVII. Sōcratēs „Cuius“ inquit „deī fīlius Iēsūs est, rēx?“

ιηʹ ΜΙ. „Οὐκ οἶδα. Λέγει γὰρ ὁ Ἰησοῦς, ὅτι εἷς ἔστι (cf. Zinsmeister § 162,1) θεὸς καὶ αὐτός ἐστι τούτου τοῦ θεοῦ ὁ μόνος (cf. Lindemann § 12,4) υἱός.“

XVIII. Mi. „Nesciō.“ inquit „Iēsūs enim ūnum esse deum et sē huius deī ūnicum (cf. MBS § 43,1) fīlium dīcit.“

ιθʹ ΣΩ. „Πότερον εἷς ἔστι θεὸς ἢ πολλοί;“

XIX. So. „Utrum ūnus deus est an multī?“

κʹ ΜΙ. „Πολλοὶ δὴ εἰσίν.“

XX. Mi. „Multī certē sunt.“

καʹ ΣΩ. „Πόσοι οὖν θεοὶ εἰσίν;“ (cf. Zinsmeister § 162,1)

XXI. So. „Quod quidem deī sunt?“

κβʹ ΜΙ. „Ἐν Ὀλύμπῳ μὲν δώδεκα θεοί τε καὶ θεαὶ (cf. Zinsmeister § 39a) εἰσίν. Εἰσὶ δὲ καὶ πολλαχόθι ἄλλοθι ἄλλοι καὶ ἄλλαι.“

XXII. Mi. „In Olympō quidem duodecim deī deaeque sunt. Sed sunt etiam multīs aliīs locīs aliī aliaeque.“

κγʹ ΣΩ. „Δοκεῖ δὲ σοὶ (cf. Zinsmeister § 91,7) οὗτος εἶναι υἱὸς θεοῦ, ὅς φησιν (cf. Zinsmeister § 160) ἕνα (cf. Zinsmeister § 105) θεὸν εἶναι;“

XXIII. So. „Tibīne hic fīlius deī esse vidētur, quī ūnum esse deum dīcit?“

κδʹ ΜΙ. „Οὐ δῆτα.“

XXIV. Mi. „Minimē“

κεʹ ΣΩ. „Τίνος θεοῦ σὺ υἱὸς εἶ (cf. Zinsmeister § 162), ὦ βασιλεῦ;“

XXV. So. „Cuius deī tū, rēx, fīlius es?“

κςʹ ΜΙ. „Ἐγώ εἰμι ὁ υἱὸς Διός τε καὶ Εὐρώπης.“

XXVI. Mi. „Egō fīlius Iovis et Eurōpae sum.“

κζʹ ΣΩ. „Σὺ μὲν δὴ ὡς ἀληθῶς υἱὸς θεοῦ εἶ ἅτε εἰδώς, τίνος. (cf. KG II 516,2) – Τίνος δὲ θεοῦ υἱὸς ὁ Ἰησοῦς ἐστιν;“

XXVII. So. „Tū quidem rē vērā fīlius deī es, quoniam scīs, cuius. – Sed cuius deī fīlius Iēsūs est?“

κηʹ ΜΙ. „Οὐδὲ δοκεῖ ὁ Ἰησοῦς εἰδέναι, ὅτου (cf. Zinsmeister § 99,2) θεοῦ υἱός ἐστιν.“

XXVIII. Mi. „Iēsūs nescīre vidētur, cuius deī fīlius sit.“

κθʹ ΣΩ. „Ἦ νομίζεις τὸν Ἰησοῦν Διὸς υἱὸν εἶναι ἢ ἄλλου τινὸς θεοῦ;“

XXIX. So. „Arbitrārisne Iēsum fīlium Iovis vel aliī deī esse?“

λʹ ΜΙ. „Ἐπειδὴ ὁ Ἰησοῦς οὐκ οἶδεν, ὅτου (cf. Zinsmeister § 99,2) θεοῦ υἱός ἐστι, θεοῦ τινος υἱὸς οὐ δοκεῖ εἶναι, ἀλλὰ τέκτονος καὶ παιδίσκης.“

XXX. Mi. „Quia Iēsūs nescit, cuius deī fīlius sit, fīlius deī nōn esse vidētur, sed fabrī tīgnāriī et ancillae.“

λαʹ ΣΩ. „Τίνι τρόπῳ ὁ Ἰησοῦς ἀπέθανεν;“

XXXI. So. „Quomodō Iēsūs mortuus est?“

λβʹ ΜΙ. „Οἱ Ῥωμαῖοι αὐτὸν ἐσταύρωσαν.“

XXXII. Mi. „Rōmānī eum crucī affīxērunt.“

λγʹ ΣΩ. „Τί Ζεὺς ἐποίησεν ἄν (cf. Zinsmeister § 125; BR § 281), εἰ οἱ Ῥωμαῖοι ἐσταύρωσαν τὸν υἱόν;“

XXXIII. So. „Quid Iūpiter fēcisset, sī Rōmānī fīlium crucī affēcissent?“

λδʹ Ὅταν (cf. BR § 286,2b) ὁ Ζεὺς ὀργισθῇ, τὸν κακοῦργον κεραυνοῖ. Οἷον δὴ Ἀσκληπιὸν ἐκεραύνωσεν, ὅτι τὴν ἰατρικὴν ἀφθόνως ἀσκῶν οὐ μόνον ἐκώλυέ τινας ἀποθανεῖν ἀλλ᾽ ἀνήγειρε καὶ τοὺς τεθνηϰότας Εἰ δὴ οἱ Ῥωμαῖοι Διὸς υἱὸν ἐσταύρωσαν (cf. BR § 211,1b), ὁ Ζεὺς πρῶτον μὲν τοὺς σταυροῦντας Ῥωμαίους ἐκεραύνωσεν ἄν, ἔπειτα δὲ τὴν ὅλην Ῥωμαϊϰὴν ἀρχὴν διέφθειρεν ἄν.

XXXIV. Mi. „Iūpiter, cum īrāscitur, maleficum fulmine percutit. Asclēpium enim fulmine percussit, quod medicīnam cōpiōsē exercēns nōn sōlum aliquōs prohibēbat, nē morerentur, vērum etiam mortuōs ab īnferīs excitābat. (cf. CIC. Catil. 2,20) Sī igitur Rōmānī fīlium Iovis crucī affīgere cōnātī essent, Iūpiter prīmum Rōmānōs crucifīgentīs fulmine percussisset, deinde tōtum imperium Rōmānum dēlēvisset.“

λεʹ ΣΩ. „Πῶς δὴ ἂν εἴη ὁ Ἰησοῦς θεοῦ υἱὸς πατρὸς (cf. Zinsmeister § 251) οὐ κωλύσαντος τοὺς Ῥωμαίους τὸ μὴ οὐ (cf. BR § 251,2) σταυρῶσαι τὸν υἱόν;“

XXXV. So. „Quōmodo autem Iēsus fīlius deī sit patre nōn prohibente, nē Rōmānī fīlium crucī affēcerint?“

λςʹ ΜΙ. „Οὐ δῆτα τοιοῦτος ἀνὴρ εἴη ἂν θεοῦ υἱός.“

XXXVI. Mi. „Tālis vir fīlius deī certē nōn sit.“

λζʹ ΣΩ. „Ταῦτ᾽ ἔστιν. – Ἀλλὰ διὰ τί οἱ Ῥωμαῖοι τὸν Ἰησοῦν ἐσταύρωσαν;“

XXXVII. So. „Ita est. – Sed cūr Rōmānī Iēsum crucī affīxērunt?“

ληʹ ΜΙ. „Ἐπεὶ ὁ Ἰησοῦς λέγει μέν, ὅτι θεοῦ υἱός ἐστι, τῇ δ᾽ ἀληθείᾳ (cf. Lindemann § 40,1a) δοῦλός ἔστι (cf. Zinsmeister § 162,1), κρεῖττόν ἐστιν αὐτῷ τεθνάναι ἢ ζῆν.“

XXXVIII. Mi. Quia Iēsus contendit quidem sē fīlium deī esse, sed rē vērā servus est, ei morī potius quam vīvere praestat. (cf. MBS § 473,3).“

λθʹ ΣΩ. „Ἆρα νομίζεις τὸν Ἰησοῦν ἄξιον εἶναι σταυρωθῆναι;“

XXXIX. So. „Arbitrārisne Iēsum dīgnum esse, quī crucī affigātur?“

μʹ ΜΙ. „Ναὶ μὰ Δί᾽. Ὁ γὰρ Ἰησοῦς παιδίσκης υἱὸς ὢν δοῦλός ἐστι: Καὶ οἱ Ῥωμαῖοί γ᾽ εἰώθᾱσι τοὺς δούλους σταυρῶσαι.“

XL. Mi. Edepol! Iēsūs enim, quod ancillae fīlius est, servus est. Etenim Rōmānī servōs crucī affīgere solent.“

μαʹ ΣΩ. „Λέγει δὲ καὶ ὁ Ἰησοῦς, ὅτι πολλὰ θαύματα ἐποίησεν.“

XLI. So. „Atque Iēsūs etiam multa sē mīrācula fēcisse contendit.“

μβʹ ΜΙ. „Υεύδεται. Εἰ γὰρ ὡς ἀληθῶς ἐδύνατο θαύματα ποιεῖν, ἀπὸ τοῦ σταυροῦ κατέβη (cf. Zinsmeister § 168) ἄν.“

XLII. Mi. „Mentītur. Sī enim rē et vēritāte mīrācula facere potuisset, dē cruce dēscendisset.“