Ich hadere mal wieder mit Pronomina und innerer Abhängigkeit.
Zuerst dürft ihr über Folgendes Gedicht des Phaedrus (Appendix Perottina, 17) freuen :
XVII. [Aesopus et domina]
Quam noceat saepe uerum dicere
Aesopus turpi cum seruiret feminae,
quae se expingendo totum tricaret diem,
uestem uniones aurum argentum sumeret,
nec inueniret digito qui se tangeret,
"Licetne paucis?" inquit. "Dicas." "Censeo,
quiduis efficies, cultum se deposueris."
"Adeone per me uideor tibi meliuscula?"
"Immo, ni dederis, sponda cessabit tua."
"At non cessabunt latera" respondit "tua";
et obiurgari iussit ferulis garrulum.
Post paulo armillam tollit fur argenteam.
Eam non apparere ut dictum est mulieri,
omnes furore plena uocat, et uerbera
proponit grauia, uerum si non dixerint.
"Aliis minare; me" inquit "non falles, era;
flagris sum caesus , uerum quia dixi modo."
Ratlos macht mich V. 4: "nec inueniret digito qui se tangeret". Wenn die klassische Regel auch hier bei Phaedrus gilt (indirekte reflexivität in innerlich abhängigen nebensätzen), müsste der (explikativ-"konsekutive"?) Relativsatz innerlich abhängig sein. falls dem so ist, worin könnte diese innerliche abhängigeit inhaltlich bestehen? oder müssen wir konstatieren: phaedrus schreibt hier "wider die 'regel'"?
valete.