Was zum Beispiel einhellig zu hören ist, ist, daß die Endung -o in der 1. Person Singular Präsens Aktiv lang ist. Aber auch dafür lese ich gerade einen Gegenhinweis (Hinweis, nicht Beweis!). Und zwar bei Scaliger, De caussis linguae Latinae:
CAP. XXIII. Mutatio per inflexionem. Vocales. Poteramus ſine flagitio, non exequi partem hanc ab inflexionibus: neque enim certa nititur ratione, & puri Grammatici intereſt. Sed nequid omitteremus, appoſuimus: non tam ut omnia complecteremur, quàm ut principia ipſa ſtatueremus. Igitur A, breue in longum mutatur, ut Rectus fert primæ declinationis, & ſextus caſus: è contrario longum in breue, PAR, PARIS. ⟨…⟩ O, breue in longum, PVLMO, PVLMONIS. O, breue in A, longum, AMO, AMAVI: in A, breue, DO, DARE: in E, productum, & correptum, LEGO, LEGERE, LEGERVNT: in I, productum, SCINDO, SCIDI:
in V, correptum, DOMO, DOMVI: in V, productum, SEQVOR, SEQVVTVS. ⟨…⟩
Er schreibt hier, daß die Verbalendung -o kurz sei. Und Scaliger war einer der gelehrtesten Latinisten der Renaissance, auf einer Ebene mit Erasmus. Wie kann das sein?