Κῶνσος τοῖς φίλοις χαίÏειν.
Das Epigramm wird von Aristoteles (EN 1099a) zitiert. Bei ihm hat das Distichon folgenden Wortlaut:
κάλλιστον τὸ δικαιότατον, λῷστον δ᾿ ὑγιαίνειν·
ἥδιστον δὲ Ï€Îφυχ᾿ οὗ τις á¼Ïá¾· τὸ τυχεῖν.
Nach Dirlmeier (1) befand sich diese Inschrift auf dem Propylaion des Letotempels zu Delphi und war geistiges Gemeingut der Griechen (2). Der Stagirit benutzt das Epigramm, um zu zeigen, dass in Bezug auf das höchste Gut εá½Î´Î±Î¹Î¼Î¿Î½Î¯Î± die drei Begriffe des höchsten, schönsten und freudevollsten Gutes nicht getrennt gedacht werden dürfen.
Interessant ist die Übersetzung der Aristotelesstelle durch Thomas von Aquin:
Et non divisa sunt haec [sc. optimum et pulcherrimum et delectabilissimum]
secundum Deliacam superscriptionem „Optimum justum, desideratissimum autem sanum esse. Delectabilissimum vero quo quis optat frui“. Omnia enim existunt haec optimis operationibus. Has autem vel unam harum optimam esse felicitatem (3).
Der Aquinate kommentiert dies folgendermaßen:
Philosophus (4) d
icit, quod ista tria non conveniunt diversis, sed omnia conveniunt operationibus, quae sunt secundum virtutem, in quibus vel in quorum optima consistit felicitas. Unde unum est, scilicet felicitas, quod est optimum et pulcherrimum desideratissimumque sive delectabilissimum (5).
In diesem Sinne einen schönen Herbstsonntag!
___________________________________
(1) Komm. z. St. (Berlin ³1964, S. 285).
(2) Vgl. u. a. Plat. Gorg. 451c2; Arist. rhet. 1378b3.
(3) In decem libros Ethicorum Aristotelis ad Nicomachum expositio, lectio XIII.
(4) Bei Thomas immer in prägnantem Sinn: Aristoteles.
(5) l. c. nr. 161.