von Tiberis » Sa 22. Aug 2020, 01:25
Ecce pars quinta:
.[22] Als ich aber meine Handtasche schließe und nach meinem Pelz winke, die Familie beisammensteht, der Vater schnuppernd über dem Rumglas in seiner Hand, die Mutter, von mir wahrscheinlich enttäuscht – ja, was erwartet denn das Volk? – tränenvoll in die Lippen beißend und die Schwester ein schwer blutiges Handtuch schwenkend, bin ich irgendwie bereit, unter Umständen zuzugeben, daß der Junge doch vielleicht krank ist. Ich gehe zu ihm, er lächelt mir entgegen, als brächte[23] ich ihm etwa die allerstärkste Suppe – ach, jetzt wiehern beide Pferde; der Lärm soll wohl, höhern Orts angeordnet, die Untersuchung erleichtern – und nun finde ich: ja, der Junge ist krank. In seiner rechten Seite, in der Hüftengegend hat sich eine handtellergroße Wunde aufgetan. Rosa, in vielen Schattierungen, dunkel in der Tiefe, hellwerdend zu den Rändern, zartkörnig, mit ungleichmäßig sich aufsammelndem Blut, offen wie ein Bergwerk obertags. So aus der Entfernung. In der Nähe[24] zeigt sich noch eine Erschwerung. Wer kann das ansehen ohne leise zu pfeifen? Würmer, an Stärke und Länge meinem kleinen Finger gleich, rosig aus eigenem und außerdem blutbespritzt, winden sich, im Innern der Wunde festgehalten, mit weißen Köpfchen, mit vielen Beinchen ans Licht. Armer Junge, dir ist nicht zu helfen. Ich habe deine große Wunde aufgefunden; an dieser Blume in deiner Seite gehst du zugrunde. Die Familie ist glücklich, sie sieht mich in Tätigkeit; die Schwester[25] sagt’s der Mutter, die Mutter dem Vater, der Vater einigen Gästen, die auf den Fußspitzen, mit ausgestreckten Armen balancierend, durch den Mondschein der offenen Tür hereinkommen. »Wirst du mich retten?« flüstert schluchzend der Junge, ganz geblendet durch das Leben in seiner Wunde. So sind die Leute in meiner Gegend. Immer das Unmögliche vom Arzt verlangen. Den alten Glauben haben sie verloren; der Pfarrer sitzt zu Hause und zerzupft die Meßgewänder, eines nach dem[26] andern; aber der Arzt soll alles leisten mit seiner zarten chirurgischen Hand. Nun, wie es beliebt: ich habe mich nicht angeboten; verbraucht ihr mich zu heiligen Zwecken, lasse ich auch das mit mir geschehen; was will ich Besseres, alter Landarzt, meines Dienstmädchens beraubt! Und sie kommen, die Familie und die Dorfältesten, und entkleiden mich; ein Schulchor mit dem Lehrer an der Spitze steht vor dem Haus und singt eine äußerst einfache Melodie auf den Text:[27]
»Entkleidet ihn, dann wird er heilen,
Und heilt er nicht, so tötet ihn!
’Sist nur ein Arzt, ’sist nur ein Arzt.«
sed risco cluso cum capitis nutu pellem mihi dari iubeo - tota familia me circumstante, patre pocillum rhomii ad nares admovente, matre,cui omnem spem ademisse videor (quidnam populus exspectat?), lacrimose labra mordente, sorore mantele cruentatum vibrante -, nescioquo modo paratus sum concedere, quantum id fieri potest, puerum fortasse aegrotum esse.
Accedo; ille leniter mihi arridet, quasi validissimum ius ei afferam - eheu, ambo nunc hinniunt equi! Quo strepitu nescio an iussu caelestium inspectio facilior sit futura - ; nunc vero puerum profecto aegrotare censeo. Cuius in latere dextro prope coxam vulnus patebat palmulae instar, roseum, sed magna cum varietate, fuscum ab imo, ad margines clarius, tenere granatum, sanguine inconstanter se colligente, apertum velut fodina quae sub divo exercetur. Id quidem ex longinquo; sed cum propius accedo, etiam graviora cognoscuntur. Quae quis inspicit .quin leniter sibilet? Vermes, digiti mei minimi instar, roseo colore, praeterea sanguine respersi , capitulis albis permultisque pediculis, cum in imo vulnere retinentur, ad lucem prorepunt. heu, puer miselle, tibi nemo iam potest mederi. Vulnus tuum magnum inveni; isto flore laterali peribis. Familia quidem beata est, quia me videt negotiosum; quod ita esse soror matri dicit, mater patri, pater hospitibus nonnullis, qui ,cum manibus passis aequilibritatem sustinent, summis pedum digitis nisi per ianuam luna illuminatam intrant. “Nonne me servabis?”, puer susurrat singultans et vulnere vivido plane caecatus. En homines regionem meam colentes, qui a medico poscere soleant, quod facere non potest. Fidem priscam amiserunt; sacerdos domi sedet et vestes suas sacerdotales pedetemptim divellit ; at medicus omnia praestare debet, scilicet tenera manu chirurgica. Quae cum ita sint, agite utcumque libebit. Me non obtuli; quin etiam ad sacra facienda si me abutimini, id ipsum patior. Quid melius appetam ut vetus medicus rusticus ancilla privatus? En, familia proceresque pagi iam veniunt meque exuunt; et chorus discipulorum, cui magister praeest, ante domum collocatus simplicissimos modos canit ad haec verba :
« si veste exutus ille erit, medebitur
at ni mederi vult homo, necate eum !
tantummodo est medicus, medicus tantummodo!»
ego sum medio quem flumine cernis,
stringentem ripas et pinguia culta secantem,
caeruleus Thybris, caelo gratissimus amnis