wie versteht ihr diesen Zusammenhang - der mich leicht irritiert?
C. PLINIUS CALVISIO SUO S.Omne hoc tempus inter pugillares ac libellos iucundissima quiete transmisi. ‚Quemadmodum‘ inquis ‚in urbe potuisti?‘ Circenses erant, quo genere spectaculi ne levissime quidem teneor. Nihil novum nihil varium, nihil quod non semel spectasse sufficiat.
Quo magis miror tot milia virorum tam pueriliter identidem cupere currentes equos, insistentes curribus homines videre. Si tamen aut velocitate equorum aut hominum arte traherentur, esset ratio non nulla; nunc favent panno, pannum amant, et si in ipso cursu medioque certamine hic color illuc ille huc transferatur, studium favorque transibit, et repente agitatores illos equos illos, quos procul noscitant, quorum clamitant nomina relinquent.
Tanta gratia tanta auctoritas in una vilissima tunica – mitto apud vulgus, quod vilius tunica, sed apud quosdam graves homines; quos ego cum recordor, in re inani, frigida, assidua, tam insatiabiliter desidere, capio aliquam voluptatem, quod hac voluptate non capior.
Ac per hos dies libentissime otium meum in litteris colloco, quos alii otiosissimis occupationibus perdunt. Vale.
Warum sind die "circenses" ein Grund, dass Plinius sich mit seinen Täfelchen und Büchlein befassen konnte - was gemäß dem fingierten Einwand in der Stadt schwierig sei?
Ich stelle mir vor, dass es während der "circenses" eher noch lauter ist als sonst. Oder verhält es sich vielleicht doch eher so, dass sich jetzt alles im Circus ballt und es in Plinius' Viertelchen daher eher still ist - und er eben auch keinerlei Bedürfnis hat, sich selbst zum "Circus" zu begeben.
Ich hatte sogar mal für mich überlegt, ob man "circenses erant" nicht sogar lieber dem "Interlocutor" zuschlagen sollte.
Steckt hier eine kleine Pointe, die mit der Erwartung spielt und der man logisch gar nicht zu sehr nachspüren sollte? (Calvisius: "Wie hast du in Rom die Ruhe gefunden?" - Plinius: "Es waren Circenses [Leser: "Hä?"] ... aber die interessieren mich nicht die Bohne!").
Quid censetis vos de hoc loco? Vielleicht denke ich zu viel nach ...
Valeatis!