Consus Tiberi suo.
Uxori aliquid adversi accidit: fractura pollicis sinistri pedis. Qua de causa sero venio...
Cura ut valeas.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
„Heus tu, frater, heus tu, soror!“ clamavit agaso, et duo equi, iumenta sane lacertosa robustisque lateribus praedita, membris ad corpus applicatis pronoque more camelorum capite formoso alter post alterum sola vi se inflectentis corporis promoti ex ostio, quod totum explebant, prodierunt, extemplo recti constiterunt, celsis membris spisseque fumante corpore. „Adiuva“, inquam, „eum“, et puella prompto animo properavit porrigere agasoni res necessarias ad equos raedae iungendos. Sed vix agasoni appropinquaverat, cum ille puellam amplexus est et suum ipsius os eius faciei impegit. Quae clamore sublato ad me confugit; rubri impressi sunt in puellae gena duo dentium ordines.
„Belua tu“, clamo furore incensus, „num caedi vis flagello?“, at confestim memini eum esse peregrinum, nescire me, unde venerit, meque ab eo libenter in iis iuvari negotiis quae suscipere ceteri omnes nequeant. Tamquam si cogitationes meas perspexerit, minitanti mihi non suscenset, sed equis continenter intentus caput tantum semel ad me convertit. Tum „Age“, inquit, „conscendite“, et ecce: omnia erant prompta.
Cum adeo generosis equis raedae iunctis nondum me vectum esse animadverterim, laetus conscendo. „At equos“, inquam, „egomet ipse regam: ignoras quo iter facturi simus.“ Tum ille, „Certe“, inquit, „te non comitabor: remanebo apud Rosam.“ „Di meliora“ clamat puella et ineluctabili fato prudenter praesenso domum currit. Audio catenam ianuae crepare, audio repagula suo loco inseri, video praeterea ab ea, ne reperiatur, in vestibulo et in cubiculis deinceps percursis omnia restingui lumina.
»Hollah, Bruder, hollah, Schwester!« rief der Pferdeknecht, und zwei Pferde, mächtige flankenstarke Tiere schoben sich hintereinander, die Beine eng am Leib, die wohlgeformten Köpfe wie Kamele senkend, nur durch die Kraft der Wendungen ihres Rumpfes aus dem Türloch, das sie restlos ausfüllten. Aber gleich standen sie aufrecht, hochbeinig, mit dicht ausdampfendem Körper. »Hilf ihm,« sagte ich, und das willige Mädchen eilte, dem Knecht das Geschirr des Wagens zu reichen. Doch kaum war es bei ihm, umfasst es der Knecht und schlägt sein Gesicht an ihres. Es schreit auf und flüchtet sich zu mir; rot eingedrückt sind zwei Zahnreihen in des Mädchens Wange. »Du Vieh,« schreie ich wütend, »willst du die Peitsche?«, besinne mich aber gleich, daß es ein Fremder ist; dass ich nicht weiß, woher er kommt, und dass er mir freiwillig aushilft, wo alle andern versagen. Als wisse er von meinen Gedanken, nimmt er meine Drohung nicht übel, sondern wendet sich nur einmal, immer mit den Pferden beschäftigt,[12] nach mir um. »Steigt ein,« sagt er dann, und tatsächlich: alles ist bereit. Mit so schönem Gespann, das merke ich, bin ich noch nie gefahren und ich steige fröhlich ein. »Kutschieren werde aber ich, du kennst nicht den Weg,« sage ich. »Gewiss,« sagt er, »ich fahre gar nicht mit, ich bleibe bei Rosa.« »Nein,« schreit Rosa und läuft im richtigen Vorgefühl der Unabwendbarkeit ihres Schicksals ins Haus; ich höre die Türkette klirren, die sie vorlegt; ich höre das Schloss einspringen; ich sehe, wie sie überdies im Flur und weiterjagend durch die Zimmer alle Lichter verlöscht, um sich unauffindbar zu machen.